Svoj današnji lik Subotica je dobila u neverovatno kratkom periodu od 20. godina krajem 19. veka, ali je grad učinila posebnim I prepoznatljivim secesijska arhitektura. Mada Iako je gradsko jezgro bilo formirano, i mada je preovladavala arhitektura istorijskih stilova, secesijska zdanja su se s dužnim poštovanjem ugradila i upotpunila sliku grada. Krajem 19. veka, uzavrela dešavanja u Evropi na svim poljima umetnosti, nauke i života stigla su preko Budimpešte i do Subotice. Bio je to tada grad u prosperitetu, u kojemgde su u velikom graditeljskom zamahu podignute brojne najamne I i stambene palate, banke, škole, kasine, popločane su ulice, zasađeni drvoredi I i parkoviMada je malobrojna u odnosu na eklektička zdanja, ona je sa tek nekoliko primera, ali izuzetnih po lokaciji, veličini i nameni zavladala gradom i doprinela da Subotica ponese naziv grada secesije.

Promene su se polako uvlačile u arhitekturu Subotice prateći dva pravca u stvaralaštvu prekretnice vekova. Dok se jedna struja okreće evropskim centrima kao što su Beč, Minhen, I i Darmštat, druga, dominantnija se okreće nacionalnoj varijanti secesije. Mada Evropska struja je brojnija, ipak mađarska varijanta sa tek nekoliko primera, ali izuzetnih, dominira gradom. Gotovo istovremeno sa pojavom secesije u Beču i Budimpešti, 1892. godine u Subotici velikan mađarske secesije, Eden Lehner (Lechner Odon), izgradnjom stambene palate Simeona Leovića nagoveštava velike promene koje donosi novi pravac. Nadalje početkom 20. veka u gradu deluju Lehnerovi sledbenici, budimpestanški budimpeštanski arhitekti Marcel Komor (1868–1944), Deže Jakab Jakab Dezső (1864–1932) i braća Vago, kao i lokalni arhitekti Titus Mačković, Maćaš Salga I i dr.

Nije dugo trebalo čekati da se od nagoveštaja secesije pojave prve građevine sa obeležjima ovoga stila. Beč je postao inspiracija lokalnim arhitekataama, a geometrijski i biljni floralni motivi kao i lik žene, vedre, snene, raspletene kose postaju omiljen motiv I i subotičkih graditelja. Sem nekoliko izuzetnih ostvarenja, kao sto je palata Lajoša Fazekaša I i dve prizemne najamne kuće Ferenca Rajhla, odjeci Evrope su se u ovom prvom periodu,  svodili  tek na neki neznatan negoveštaj nagoveštaj na dekoraciji fasada, da bi se kasnije, posle izgradnje najamne palate Mikše Demetera 1906. Godinegodine, razvijali pod uticajem budimpeštanskih arhitekata, braće Vago. Ova dvojica arhitekata su izvršila uticaj na graditelje u Subotici, a ponajviše na Maćaša Šalgu I i Titusa Mačkovića. Moglo bi se reći da su bili posrednici u prenošenju dekorativnih elemenata od Ota Vagnera iz Beča, na ove prostore.

Mađarska varijanta secesije ne donosi samo novu estetiku na fasadna platna, nove materijale I i kolorit, već kroz funkcionalne i konstruktivne novine prodire u suštinu građevine. Fasadne stroge forme neostilova zamenjuju stilizovani motivi mađarske narodne umetnosti. Prirodni motivi, paunovo pero, motivi srca, vitica, lišća, lale kao nacionalnog simbola, isprepliću se, teku po fasadnom platnu, utisnuti u malter, oblikovani najčešće u Žolnai keramici i terakoti ili isprepletani u kovanom gvožđu. Ovi motivi dalje teku i zavlače se u enterijer,  pretočeni veštom rukom molera u razigrane prefinjene linije i boje po zidovima, dopunjeni keramičkim vegetabilnim detaljima, vitražima  rasplamsalih boja i šara. Ni tu se ne zaustavljaju ovi detalji i prepleti izvedeni u kovanom gvožđu, mesingu, u bakru, keramici, nastavljaju se na mobilijaru, drvenom nameštaju, lampama, ukrasnim predmetima. Industrija, zanatstvo, arhitektura i umetnost se udružuju u formiranju jedinstvenog celovitog dela. Secesija se ni tu ne zaustavlja, ona je sinteza umetnosti i života, ona je način života.